گزارش باور نکردنی از وضعیت پرستاران در برخی بیمارستانها 

اجبار برخی پرستاران زن در بیمارستان‌های خصوصی به امضای قراردادهایی با شروط غیرانسانی مانند منع ازدواج و فرزندآوری حکایت دارد. و حتی در مواردی حتی پیشنهاد سقط جنین به آن‌ها داده می‌شود. 

گزارش سایت رسمی مجلس شورای اسلامی پرده از واقعیتی تلخ برداشته است: پرستاران زن، ستون‌های خاموش نظام سلامت، گاهی نه برای درمان که برای حفظ کرامت انسانی و حقوق اولیه‌شان باید بجنگند. آن‌ها در میانه سنگینی نفس‌های بیماران و سبکی رویاهای شخصی خود، در دوراهی‌ای دردناک گرفتار آمده‌اند: انتخاب میان ادامه خدمت یا تحقق حق طبیعی مادری و تشکیل خانواده.

شنیده‌ها از برخی این مراکز حکایت از قراردادهایی عجیب دارد؛ تعهد‌هایی کتبی که پرستار را از ازدواج منع می‌کند، باردار شدن را برای او ممنوع می‌سازد و حتی در اوج تنگنا، پیشنهاد سقط جنین را به عنوان "راهی حل" بر او تحمیل می‌کند. این صحنه‌ها در حالی رخ می‌نماید که زنگ خطر کاهش جمعیت در سطح کشور به صدا درآمده و قوانین، یکصدا بر حمایت از مادران و خانواده تأکید می‌ورزند.

سید محمد جمالیان، رئیس کمیته پرستاری مجلس، این شروط را ناشی از ماهیت قراردادهای کوتاه‌مدت بخش خصوصی و کمبود نیرو می‌داند اما تأکید می‌کند: «اگر جایی تعهد کتبی برای عدم ازدواج یا عدم فرزندآوری از پرستاران گرفته شود، این اقدام غیرقانونی است.» او راه شکایت به اداره کار را پیش پای پرستاران می‌گذارد.

در این میان احمد نجاتیان، رئیس سازمان نظام پرستاری، با تأیید وجود چنین رفتارهایی، آن را «غیرقانونی و غیراخلاقی» می‌خواند. او به این واقعیت اشاره می‌کند که هفتاد درصد پرستاران کشور زن و در سن باروری هستند و حق آنان برای تشکیل خانواده نباید قربانی مدیریت ناکارآمد نیروی انسانی شود. ندای او این است: «دولت باید سازوکاری برای جذب نیروی موقت فراهم کند.»

یکی از پرستاران که نخواست نامش فاش شود، به سایت خبری مجلس از پشت صحنه می‌گوید: «در برخی بیمارستان‌های خصوصی با کمبود پرستار مواجهیم، اما در عین حال در زمینه حمایت از مادران شاغل، رویکرد حمایتی چندانی وجود ندارد.» او از تعهد اجباری، سکوت اجباری و انتخاب اجباری می‌گوید. انتخاب‌هایی که روحیه خدمت را می‌ساید و دلسردی می‌آفریند.

فاطمه محمدبیگی، عضو کمیسیون بهداشت مجلس، با تأسف از این گزارش‌ها یادآور می‌شود که پس از گذشت چهار سال از قانون حمایت از خانواده، هنوز بخش‌هایی از آن اجرایی نشده است. او هشدار می‌دهد: «متأسفانه برخی کارفرمایان، با ایجاد فشار، بانوان شاغل را از باردار شدن باز می‌دارند و حتی به پیشنهادهای غیرقانونی مانند سقط جنین متوسل می‌شوند.» به گفته او، این اقدامات خلاف روح قانون و نیازمند نظارت جدی است.

هشدار را محمد میرزابیگی، رئیس پیشین سازمان نظام پرستاری، پیش‌تر داده بود: «صرف تصویب قانون کافی نیست... اگر پرستاری صرفاً به دلیل فرزندآوری از کار بیکار شود، باید به شدت با آن برخورد شود، در غیر این صورت این قوانین تنها روی کاغذ باقی خواهد ماند.»

اکنون، پرستاران زن بر سر دو راهی سرنوشت‌ساز ایستاده‌اند. از یک سو فشاری که مدیریت برخی مراکز خصوصی به نام کمبود نیرو اعمال می‌کند و از سوی دیگر ساعت‌های طولانی خدمت و عشق به ادامه کار درمانی. این تناقض، خط بطلانی است بر سیاست‌های کلان جمعیتی کشور. نجات از این تنگنا، تنها با حمایتی واقعی و نه شعاری ممکن می‌شود؛ حمایتی که در قالب نظارت قاطع، برخورد با متخلفان و ایجاد مکانیسم‌های جایگزین نیروی انسانی متجلی شود. تا زمانی که این اقدامات محقق نگردد، صدای پای پرستارانی که بین شغل و مادری سرگردانند، در راهروهای بیمارستان‌ها طنین‌انداز خواهد بود.